Zakopane to bezapelacyjnie zimowa stolica Polski, sciągająca co roku miliony turystów. Nic dziwnego- stanowi połączenie gwarnego, pełnego życia miasta, a jednocześnie jest ostoją odpoczynku w samym sercu malowniczych gór. W górski krajobraz doskonale wkomponowują się budynki w charakterystycznym dla tego miejsca stylu architektonicznym.
Styl zakopiański zaczął kształtować się w końcu XIX wieku za sprawa niejakiego Stanisława Witkiewicza. Ten malarz, architekt i znawca sztuki osiedlił się w Zakopanem w 1890 roku i z miejsca pokochał tradycyjne zakopiańskie chałupy i tamtejszy folklor. Z czasem opracował i spopularyzował tak zwany styl zakopiański będący swoistym połączeniem tradycyjnego budownictwa Podhala, elementów sztuki ludowej i rozwiązań secesji.
Tradycyjne budownictwa zakopiańskie to głównie parterowe chaty zbudowane z drewna- najczęściej sosnowego, choć nie gardzono modrzewiem, czy jodłą. Nad izbami znajdował się strych służący do przetrzymywania siana, zaś dach kryto gontem. W tego typu budynkach czas spędzali kuracjusze- lecz proste, góralskie chaty były dość ciasne i niewygodne. Z tego też powodu Witkiewicz zdecydował się na zaprojektowanie okazałych willi, jednak w oparciu o miejscowy styl.
Nowe wille budowano, tak jak pierwowzory z drewnianych płazów, techniką na zrąb. Jako budynki reprezentacyjne, usytuowane były na skarpach i zboczach. Były znacznie większe i obszerniejsze niż pierwowzory, większość zatem była dwupiętrowa. Od strony południowej często stawiani taras. Cechy charakterystyczne architektury Witkiewicza to wysokie podmurówki z ociosanych kamieni, ozdobne kominy, bogato rzeźbione elementy na tarasach oraz gankach, zróżnicowana wielkość i kształt okien.
Wkrótce styl ten stał się popularny również w innych częściach kraju, a także, dzięki emigrantom- również w Ameryce.

Rzodkiewka jest produktem dojść często używanym w naszej kuchni. Ale, żeby się nam szybko nie znudziła, to można ją używać na wiele sposobów. Również można ją łączyć z innymi warzywami. Najszybszym i najprostszym sposobem na zjedzenie rzodkiewki, jest po prostu oderwanie jej od liścia i umycie i zjedzenie nawet bez krojenia. Jeśli jednak tak nie chcemy, to możemy, pokroić sobie rzodkiewki na kanapki, i dodać do tego wszystko to co lubimy. Rzodkiewka ma to do siebie, że można ją łączyć z innymi produktami i nie wywołuje raczej jakiś skutków ubocznych, czy że będzie psuła smak potrawy. Dodatkowo rzodkiewka jest dobra do sałatek, szczególnie wiosennych, nie dojść, że doda smaku Twojej sałatki, to jeszcze będzie przez to bardziej kolorowa. Również możesz z rzodkiewki zrobić przeróżne „łódedczki” takie jakie się robi np. na imprezy. Dodatkowo możesz dodać rzodkiewkę do szaszłyka, co również zmieni i zaostrzy jego smak. Sposobów na rzodkiewkę jest mnóstwo. Możesz codziennie w inny sposób ją przyrządzać i wtedy Ci się nie znudzi, a będziesz zadowolona, bo będziesz mogła jeść swój ulubiony produkt. Rzodkiewka jest również niezbyt drogim produktem, więc można sobie na niego pozwolić, dodatkowo kupujesz go na pęczki, więc będziesz miała kilka rzodkiewek za jednym razem. Jest to też produkt, który może trochę poleżeć w lodówce i nie psuje się, więc z przechowywaniem go, również nie będzie problemu. Pamiętaj tylko, że obojętnie,jak będziesz ją wykorzystywać, to przepłukaj ją przed użyciem.

Sałatki nasze polskie, i nie tylko. Świetnie sprawdzają się jako przekąski, przystawki, albo dodatki do dań głównych. Dawno mamy już za sobą czasy, gdy sałatka kojarzyła się z mało estetyczną paćką obficie zakrytą bardzo kalorycznym majonezem. Dziś mamy nieskończenie wiele wariacji, przepisów, pomysłów i metod na stworzenie pysznej sałatki, która będzie zachwycać swoimi połączeniami smakowymi. Z pewnością istotne w rozwoju “sztuki sałatkowej” jest wzajemne nakładanie się tradycji kulinarnych z różnych krajów, liczne poradniki i programy oraz oczywiście kreatywność gospodyń. Bazą dobrej sałatki może być ziemniak, makaron lub ryż, jeżeli zależy nam na tym, aby była sycąca. Przykładowo ryż dobrze się komponuje w połączeniu z tuńczykiem, do makaronu pasować będzie dobrze doprawione mięso a ziemniak sprawdza się w typowej jarzynowej sałatce. Niemalże zawsze można liczyć na doskonałe walory smakowe groszku, czy kukurydzy, a jako dodatek, bardzo dobrze sprawdza się seler, który można kupić już potarty i gotowy do dodania. Sałatki, przez różnorodność składników mogą dostarczyć wielu witamin i wartości odżywczych, choć często bywają ciężkostrawne jeśli za sos uznamy majonez. Na szczęście pojawia się coraz więcej świeżych i lekkich jarzyn, a sos przyrządzony na bazie jogurtu naturalnego również daje wiele ciekawych możliwości. Korzystajmy z wiosennych przepisów, dopóki natura nie skąpi nam pysznych składników. Zimą znów będziemy tęsknić za rzodkiewką czy pomidorami, więc kiedy mamy się nimi nasycić, jeśli nie teraz?

Pieczywo. Każdy człowiek odżywia się nim co dnia rzadko zastanawiając się nad jego wartością. Chleby, bułki, bagietki, rogaliki. Rodzajów pieczywa jest mnóstwo a, że chleb chlebowi nierówny, jedne jest zdrowsze, inne mniej. Podstawowym składnikiem chleba jest oczywiście mąka, woda i drożdże. Z racji, że wciąż dążymy do doskonałości to, niestety, na tym polu trudno już o typowe i w pełni naturalne pieczywo, ponieważ masowa produkcja szuka sposobów jak stworzyć tanio i dużo. Bez chleba czy chrupiącej bułeczki trudno byłoby przetrwać, każdy ma więc własne sposoby na sprawdzanie jakości pieczywa, zazwyczaj poprzez dotknięcie czy jest chrupiące i świeże, czy raczej gumowate. Rodzajów chleba wyróżnić można kilka, ze względu na mąkę, z której zostało upieczone. Żytnie, pszenne i mieszane to są podstawowe kategorie, które zawierają w sobie kilka dodatkowych podkategorii. Przykładowo, do pieczywa pszennego zaliczymy graham, kajzerki, chleb tostowy i razowy, bagietkę, słodkie bułeczki maślane oraz też bułki do hot-dogów. Pieczywo mieszane natomiast to różne regionalne rodzaje chlebów, w tym baltonowski i bardzo popularny słonecznikowy. Pieczywo żytnie to np. specyficzny pumpernikiel. Pamiętajmy jednak, że pieczywo należy do pokarmamów dość kalorycznych. Najzdrowsze oczywiście będą odmiany ciemne, najlepiej z dodatkiem dobroczynnych ziaren. Warto też się zastanowić nad naturalnością pieczywa – lepiej kupić chleb regionalny, z małej piekarni, która nie wypieka pieczywa na masową skalę. Przynajmniej mniej w nim będzie dodatków chemicznych zachowujących świeżość.

Codziennie na swojej drodze spotykamy co raz większą ilość wegetarian i wielu z nas dziwi się jak to jest możliwe żyć bez mięsa. Często taki osoby napotykają się z niezrozumieniem, a wręcz drwinami, ale to tylko przez ograniczonych ludzi bez podstawowej wiedzy. Wegetarianizm w ogólnym rozumieniu to odrzucenie mięsa zwierząt rzeźnych, drobiu, dziczyzny i ryb oraz wszelkich wyrobów pochodzenia zwierzęcego jak ubrania i obuwie ze skóry i futra. Ma on także swoje kategorie: laktowegetarianizm (dopuszcza mleka i przetwory), laktoowowegetarianizm (jaja), semiwegetarianizm (ograniczone ilości ryb i drobiu) oraz weganizm (tylko rośliny). Dieta wszystkim kojarząca się fanatyzmem i widzi mi się wcale taka nie jest i posiada swoje zalety, które są bardzo ważne w życiu człowieka. Taka dieta nie powoduje otyłości, zawiera wiele cennego błonnika i nienasyconych kwasów tłuszczowych, wiedza o jedzeniu pozwala na eliminacje fastfoodów i słodyczy, a dodatkowo uczy empatii wobec zwierząt. Wady które posiada wegetarianizm jeżeli w ogóle można uznać to za wady to to, że trzeba poświęcić więcej czasu na sporządzenie potraw, a także w restauracjach czy miejscach publicznych można czuć się wykluczonym, gdyż potrawy tego typu są rzadko spotykane. Chociaż ku uciesze wszystkich wegetarian bary co raz częściej stają się dla nich przychylne i chociaż jedną, niewielką potrawę można znaleźć w ich menu. Każdy kto stosuje taką dietę lub ma w swoim otoczeniu wegetarianina wie, że to nie jest nic złego, ani nie prowadzi do skrajnych sytuacji, jak choroby związane z zaburzeniem odżywiania, bo głównie z tym jest mylnie kojarzona ta dieta.

Środkową Chorwację turyści zwykli kojarzyć głównie ze stolicą kraju, jednak nie tylko Zagrzeb zasługuje na ich uwagę. Pięknym miastem jest również Karlowacz, który zachwyca starym rynkiem i ciekawymi zabytkami. Jednym z nich jest zamek Dubrovac z XIV wieku, który dawniej służył jako siedziba chorwackich rodów książęcych. Urzędowali tu i przedstawiciele rodu Zrinskich i Frankopanów.
Samo miasto ma dość krótką historię. Jego powstanie oraz rozwój wiąże się przede wszystkim z powstaniem w XVI wieku Pogranicza Wojskowego. Jego głównym celem miała być ochrona przez Turkami. W związku z tym w XVI wieku arcyksiążę Karol zadecydował o budowie twierdzy, która miała stać się siedzibą komendanta wojskowego. Mieszkańcy miasta, w zamian za gotowość do obrony granic, otrzymywali od władcy liczne przywileje. Kolejny pas fortyfikacji powstał w XVIII wieku z inicjatywy cesarzowej Marii Teresy.
To, co najciekawsze, znajduje się jednak w okolicach miasta. To Jeziora Plitvickie. Jest ich 16, zaś ze względu na ochronę ich piękna objęte zostały ochroną jako park narodowy. Oprócz jezior na terenie parku można podziwiać również piękne wodospady, przy czym największe wrażenie robi na turystach Wielka Kaskada.
Ci, którzy zarezerwują sobie noclegi w tak wyjątkowym mieście jak Karlowacz, mogą liczyć na możliwość urządzania licznych wycieczek w okolicę tej miejscowości. Atrakcji jest wiele, zatem na nudę w czasie urlopu nikt tu narzekać nie powinien.

Cienfuegos to jedno z ważniejszych miast, jakimi może się pochwalić Kuba. Położenie w pobliżu pięknej zatoki sprawia, że coraz chętniej zaglądają tu turyści. Co koniecznie powinni oni zobaczyć w trakcie wycieczki po tym ciekawym ośrodku miejskim? Oto i najważniejsze atrakcje, dzięki którym Cienfuegos staje się coraz modniejszym celem wypraw.
To miasto ma ogromne znaczenie strategiczne, jednak i jego zabytki przyciągają uwagę. Historyczne centrum ma się czym pochwalić, a w czasie wycieczki po starych uliczkach można ujrzeć wiele ciekawych obiektów. Jednym z ciekawszych obiektów jest tu Palacio Ferrer – gmach, którego najbardziej charakterystycznym elementem jest czerwona kopuła. Uwagę przyciąga też neoklasycystyczna katedra z lat 60-tych XIX wieku. Jej najważniejszymi ozdobami są ciekawe wieże oraz witraże, które zostały tu sprowadzone z odległej Francji. Kuba może się tu również pochwalić ciekawym gmachem teatralnym, który – podobnie jak większość reprezentacyjnych budynków miasta – powstał pod koniec XIX wieku. W tym mieście warto odwiedzić również słynną galerię sztuki kubańskiej, czyli Salon Centro de Arte. Warto też odwiedzić lokalne muzeum, w którym przedstawiona została historia Kuby. Można tu poznać dzieje wyspy od czasów prekolumbijskich, aż do okresu, w którym upadała polityka kolonialna. Ciekawym zabytkiem jest tu również Cmentarz Królowej, znany z ciekawych kwater wojennych. Spoczywają tu hiszpańscy żołnierze, polegli w czasie walk o wolność i niepodległość Kuby. To miejsce bez wątpienia będzie ciekawym punktem w programie wycieczki dla każdego miłośnika historii. Kuba może się przecież pochwalić ciekawą, choć dość trudną przeszłością, którą bez wątpienia warto poznać lepiej.