Zakopane to bezapelacyjnie zimowa stolica Polski, sciągająca co roku miliony turystów. Nic dziwnego- stanowi połączenie gwarnego, pełnego życia miasta, a jednocześnie jest ostoją odpoczynku w samym sercu malowniczych gór. W górski krajobraz doskonale wkomponowują się budynki w charakterystycznym dla tego miejsca stylu architektonicznym.
Styl zakopiański zaczął kształtować się w końcu XIX wieku za sprawa niejakiego Stanisława Witkiewicza. Ten malarz, architekt i znawca sztuki osiedlił się w Zakopanem w 1890 roku i z miejsca pokochał tradycyjne zakopiańskie chałupy i tamtejszy folklor. Z czasem opracował i spopularyzował tak zwany styl zakopiański będący swoistym połączeniem tradycyjnego budownictwa Podhala, elementów sztuki ludowej i rozwiązań secesji.
Tradycyjne budownictwa zakopiańskie to głównie parterowe chaty zbudowane z drewna- najczęściej sosnowego, choć nie gardzono modrzewiem, czy jodłą. Nad izbami znajdował się strych służący do przetrzymywania siana, zaś dach kryto gontem. W tego typu budynkach czas spędzali kuracjusze- lecz proste, góralskie chaty były dość ciasne i niewygodne. Z tego też powodu Witkiewicz zdecydował się na zaprojektowanie okazałych willi, jednak w oparciu o miejscowy styl.
Nowe wille budowano, tak jak pierwowzory z drewnianych płazów, techniką na zrąb. Jako budynki reprezentacyjne, usytuowane były na skarpach i zboczach. Były znacznie większe i obszerniejsze niż pierwowzory, większość zatem była dwupiętrowa. Od strony południowej często stawiani taras. Cechy charakterystyczne architektury Witkiewicza to wysokie podmurówki z ociosanych kamieni, ozdobne kominy, bogato rzeźbione elementy na tarasach oraz gankach, zróżnicowana wielkość i kształt okien.
Wkrótce styl ten stał się popularny również w innych częściach kraju, a także, dzięki emigrantom- również w Ameryce.

www.skandynawskieinspiracje.pl

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Please enter your comment!
Please enter your name here